တစ်နေ့မှာ မီးမီးဆိုတဲ့ ကလေးမလေးတစ်ယောက်ဟာ သူ့အိမ်နောက်ဖေးက မြက်ခင်းပြင်မှာ ကစားနေရင်း အသံသေးသေးလေး တစ်ခုကို ကြားလိုက်တယ်။
“မီးမီးရေ! မီးမီး! ငါ့ကို ကယ်ပါအုံး!” ဆိုတဲ့ အသံလေးကိုကြားရတယ်။ အဲဒါကြောင့် သူလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သစ်တုံးလေးပေါ်မှာတင်နေတဲ့ အစေ့သေးသေးလေးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်တယ်။
“နင်က ဘယ်သူလဲ?” လို့ မီးမီးက မေးတော့
အစေ့လေးက “ငါက သစ်ပင်ဖြစ်လာမယ့် အစေ့လေးပါ။ ဒါပေမယ့် ငါ့ကို စိုက်ပေးမယ့်သူ မရှိရင် ငါက ကြီးမှာ မဟုတ်ဘူးလေ” လို့ ဖြေတယ်။
အဲဒီမှာ မီးမီးက စိတ်လှုပ်ရှားသွားပြီး “ဟုတ်လား ဟုတ်လား အဲဒါဆို ငါ နင့်ကို စိုက်ပေးမယ်လေ” ဆိုပြီး အိမ်ကနေ ဂေါ်ပြားလေး ယူလာတယ်။ မြေကြီးကို တူးပြီး အစေ့လေးကို ဂရုတစိုက် ထည့်ကာ ရေလောင်းပေးလိုက်တယ်။
ဒီနောက်မှာတော့ မီးမီးက အစေ့လေးစိုက်ထားတဲ့နေရာကို နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း ရေလောင်း ဂရုစိုက်ပေးတော့တာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ရက်ပိုင်းအကြာမှာ အစေ့လေးက အရွက်လေးနှစ်ရွက်နဲ့အညှောင့်သေးသေးလေးဖြစ်လာတယ်။
“မီးမီးရေ နင့်ကြောင့် ငါ အသက်ရှင်ရတာ။ ငါ ကြီးလာရင် နင့်ကို ကူညီပေးမယ်နော်” လို့ အညှောင့်လေးက ပြောလိုက်တယ်။
ရာသီတွေ ပြောင်းလာတော့ အညှောင့်လေးက သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင် ဖြစ်လာတော့တယ်။ သစ်ပင်ကြီးမှာ အရွက်စိမ်းစိမ်းတွေ ထူထပ်ပြီး အသီးချိုချိုတွေလည်း သီးတယ်။ နွေရာသီပူပူမှာ မီးမီးနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ အဲဒီသစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ အေးအေးလူလူ ကစားနေကြတာပေါ့။
“မီးမီး၊ ငါ့အရွက်တွေက လေကို သန့်ရှင်းအောင် လုပ်ပေးတယ်။ ငါ့အသီးတွေကိုလည်း နင်တို့စားလို့ရတယ်နော်” လို့ သစ်ပင်ကြီးက ပြောတယ်။
အဲဒီတော့မီးမီးက “ဟုတ်ပါ့ ဟုတ်ပါ့.. နင့်ကြောင့် ငါတို့ အသက်ရှူလို့ ပိုလွယ်တယ်၊ ပူလည်း မပူရဘူး” လို့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
အဲဒီကစလို့ မီးမီးတစ်ယောက် သစ်ပင်စိုက်တာဟာ ဘယ်လောက်အရေးကြီးလဲဆိုတာကို နားလည်သွားတယ်။ သစ်ပင်တွေက လူတွေကို လေကောင်းလေသန့်၊ အရိပ်အာဝါသနဲ့ စားစရာတွေ ပေးတယ်ဆိုတာ မီးမီးက သူ့သူငယ်ချင်းတွေကိုလည်း ပြန်ပြီးပြောပြတယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ ရွာထဲက ကလေးတွေနဲ့ အတူစုပေါင်းပြီး သစ်ပင်တွေ ထပ်စိုက်ကြတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ မီးမီးဟာ သစ်ပင်တွေ စိုက်တိုင်း ကမ္ဘာကြီးက ပိုပြီးပျော်စရာကောင်းလာတာကိုတွေးရင်း သစ်ပင်လေးတွေနဲ့သာယာလှပတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာနေထိုင်သွားတော့သတဲ့။
အဲလာ ရေးသားသည်။
